Moralność Pani Dulskiej

"Dziś po ciężkich boleściach ukończyłam Dulską. Co to jest? Nie wiem. Pisałam ją w gorączce po prostu, może to właśnie będzie coś doskonałego, a może nic nie warte"

- pisała w 1906 roku w liście do męża Gabriela Zapolska.

Czas pokazał, że rzadko która komedia zrobiła taką karierę na scenach polskich jak Moralność pani Dulskiej. Wystawiana wielokrotnie, obsadzana najlepszymi aktorami, ta tragifarsa kołtuńska, jak określiła ją w podtytule sama autorka, komedia zrodzona z nienawiści do kołtunerii, drobnomieszczaństwa, chciwości i obłudy - z lekkością pokonuje bariery czasu.

W momencie pisania Moralności autorka miała za sobą 25 lat doświadczenia w pracy literackiej i teatralnej, w dorobku ponad 400 pozycji, w tym: 28 dramatów, 16 powieści, 6 tomów nowel i opowiadań oraz artykuły, kroniki, reportaże, felietony i recenzje.

Satyryczna komedia obyczajowa zdobyła sobie trwałe powodzenie dzięki znakomitej kompozycji i świetnej charakterystyce postaci. Głównym problemem sztuki jest kryzys moralności mieszczańskiej na początku XX wieku, ukazany poprzez kompromitację kołtuństwa rodziny Dulskich, szczególnie postaci tytułowej, ograniczonej, obłudnej i egoistycznej właścicielki czynszowej kamienicy. Popularność komedii sprawiła, że dulszczyzna stała się powszechnie używanym synonimem kołtunerii moralno-obyczajowej, wstecznictwa i zakłamania drobnomieszczańskiej społeczności.