Któż nie słyszał opowieści o chytrym lisie, który z każdej opresji wychodzi obronną ręką, winą za własne występki obarczając swych wrogów? Prostota utworu napisanego w dolnoniemieckim dialekcie "Reineke der Fuchs" Johanna Christopha Gottscheda, jego szorstka, pełna humoru zmysłowość i ludowa obrazowość skłaniają Goethego do podjęcia pracy z pogranicza tłumaczenia i literackiej przeróbki. W 1793 r. powstaje Lis Przechera. Wbrew zapewnieniom autora Lis Przechera nie jest wcale parafrazą maksymalnie nastawioną na wierność oryginałowi - zanika, a przynajmniej zostaje osłabiona satyryczna intencja pierwowzoru, główny akcent nie pada już wyłącznie na nią, uwyraźnia się też i stabilizuje konwencja poematu heroikomicznego. Goethe posługuje się bowiem heksametrem - schematem metrycznym właściwym eposom homeryckim, nadającym narracji wyraźny ton patosu. Powstaje znaczący rozdźwięk między sposobem a przedmiotem opowiadania, co stanowi źródło komizmu Lisa Przechery.